System alchemii duchowej.

Ponieważ system nie jest szczególnie skomplikowany, a nie chciałbym wprowadzać w nim jakichkolwiek modyfikacji, prezentuję go w oryginalnej formie poddając jedynie drobnym modyfikacjom formy.

Podstawy.

1. Znak – I –
   Zacisnąć prawą rękę w pięść i wystawić palec wskazujący do góry.
2. Znak – A –
   Dłoń ułożyć w ten sposób, ażeby wszystkie palce znalazły się na jednej płaszczyźnie, a kciuk utworzył kąt prosty z palcem wskazującym.
3. Znak – O –
   Zgiąć palce w ten sposób, ażeby wierzchołek kciuka dotykał końca palca wskazującego.

Chwyty.

Chwytów, ułożoną w ten sposób dłonią, rozróżniamy cztery:

1. Chwyt szyjny.
   Zgiętą rękę tak na szyi ułożyć, ażeby kciuk dotykał prawej arterii, palec wskazujący spoczywał na gardle, a pozostałe palce znajdowały się w płaszczyźnie wskazującego. Następnie odjąć zgiętą rękę, przesuwając silnie palcem wskazującym po gardle, aż dłoń znajdzie się na równej wysokości z prawym ramieniem, po czym należy ją opuścić.
2. Chwyt piersiowy.
   Właściwe położenie uzyskuje się utworzywszy prawą ręką chwyt szyjny, zaś zgiętą lewą tak przyłożywszy, iż kciuk dotyka małego palca prawej. Chwyt bywa tak nakładany, że końce czterech palców dotykają lewego ramienia, dłoń zatem spoczywa na lewej piersi. Przeciąga się podpierającym kciukiem, aż końce palców dotkną prawej części ciała.
3. Chwyt średni.
   Wykonuje się go nieco niżej od chwytu piersiowego. Właściwe położenie znajduje się, ułożywszy zgiętą prawą rękę w chwycie piersiowym, poniżej niej zaś lewą tak, ażeby podpierający kciuk dotykał małego palca prawej.
4. Chwyt mistrzowski.
   Przeprowadza się go o szerokość dłoni niżej od położenia chwytu średniego, mniej więcej nad pępkiem, tuż nad splotem słonecznym, w analogiczny sposób, jak poprzednie.

 

Słowa znajdują się w Tablicy Muhammada. Zanim jednak formuły te zostaną zastosowane, należy wpierw ożywić trzy samogłoski:

I – A – O,

a później połączenia

si – sa – so,

przy czym I i Si tylko w związku ze znakiem - I,
A i Sa tylko w związku ze znakiem - A,
O i So tylko w związku ze znakiem - O.

Niezbędnym warunkiem przystąpienia do ćwiczeń jest wiara w Boga i świadomość jedności z Nim, zaś warunkami przyjęcia: cierpliwość, wytrwałość i odwaga. Nie wyrządzą one żadnej szkody uczciwym i bezinteresownym, szkodzić jednak będą tym, którzy przystąpią do nich z egoistycznym zamiarem wdarcia się w tajemnice, które winne pozostać przed nimi zakryte.

Ćwiczenia.

Składają się z trzech części:

1. Wstępnych.
2. Zasadniczych.
3. Końcowych.

I. Ćwiczenia wstępne.

Stanąć w prostej postawie, utworzyć znak - I i skoncentrować uwagę na podniesiony palec, myśląc bez przerwy: I, I, I. Rychło uczuje się, że palec w osobliwy sposób zaczyna się rozgrzewać. Wówczas rękę opuścić, a po chwili utworzyć znak – A. Teraz jego w analogiczny sposób należy ożywić. Rezultatem będzie suche ciepło w kciuku. Następnie utworzyć znak - O i poddać go temu samemu procederowi. Gdy ogrzanie wystąpi, utworzyć I i ożywiać palec przez: Si, Si, Si, aż uczuje się podniesienie temperatury wskazującego palca, po czym rękę opuścić i utworzyć natychmiast A. Ożywiając zgiętą rękę przez: Sa, Sa, Sa - uczynić nią po chwili chwyt szyjny, wprowadzając tą drogą do organizmu świeżo przyjęte subtelne siły przyrody. Myśleć przy tym nieustannie: Sa, Sa, Sa - po czym ukończywszy chwyt, utworzyć natychmiast znak – O. Po ożywieniu go przez: So, So, So, doprowadzić obudzone w ten sposób energie chwytem mistrzowskim do splotu słonecznego.

Zaznaczyć musimy, że ćwicząc rankiem lub wieczorem po 10 minut, pierwsze objawy występują dopiero po kilku dniach. Całokształt ćwiczeń wstępnych zajmuje 10 dni: trzy ożywianie pojedynczej samogłoski, zaś siedem głoski, powstałej przez dodanie s do samogłoski.

II. Ćwiczenia zasadnicze.

Dziennie 5–10 minut. Przez siedem dni powtarzać ćwiczenia wstępne. Siódmego dnia podnieść palec wskazujący zgiętej ręki po ożywieniu przez Sa do nosa: uczuje się subtelną woń siarki, wówczas można iść dalej – w przeciwnym razie należy siedem dni dłużej ćwiczyć.

Dziennie 10 minut przez 14 dni. Utworzyć znak – I, ożywić przez Si, gdy wystąpi rozgrzanie, rękę opuścić. Utworzyć znak – A, ożywić przez zgłoskę a l a m, wykonać chwyt szyjny, przeprowadzając go podczas nieustannego powtarzania formuły. Wreszcie utworzyć znak – O. Po 14 dniach, zbliżywszy wskazujący palec zgiętej ręki do języka, winno się odczuć gorzkawy posmak sublimatu rtęciowego.

Dziennie 10 minut przez 14 dni. Utworzyć znak – I, ożywić przez Si, po czym utworzyć znak – A, ożywiając go:

dwa dni przez alam,

dwa dni przez alamas,

siedem dni przez alar,

trzy dni przez alamar.

 

Po czteru dniach – gdy dotknie się języka palcem wskazującym zgiętej ręki - da się odczuć posmak soli. Wówczas nadchodzi pora wyostrzenia wzroku. Gdy kandydat spostrzeże czarny cień, pierwsza część pracy jest ukończona. W dniu tym otrzyjmuje imię duchowe, święcąc go, jako początek nowego życia.

Czas trwania następnego okresu wynosi – według Tablicy Muhammada - 696 dni. Zależy on jednak właściwie wyłącznie od indywidualności kandydata.

Wchodzą teraz w użycie chwyty: piersiowy i środkowy. Przez czas krótki ożywia się znak -- I, po czym natychmiast przechodzi się do znaku – A, ożywiając go odpowiednią formułą. Spostrzegłszy prędzej odnośną barwę, opuszcza się pozostałe formuły i przystępuje do następnego ćwiczenia: ożywiwszy znak -- A, wcielić go do organizmu chwytem piersiowym. Formułami tego okresu są:

alar, kaha ja as, taha, tasam, tas tasam.

Kolejno spostrzega się następujące barwy: z czarnego cienia wyłania się błękit, następnie blada czerwień, która rychło przechodzi w płową zieleń, która z każdym dniem staje się świeższą. Z chwilą wystąpienia czystej barwy zielonej ta część pracy jest ukończona.

Kandydat przechodzi z kolei do chwytu środkowego, przy którym wchodzą w użycie formuły:

alam, jas, sa, ham.

Wytwarzające się barwy przechodzą całą skalę odcieni, osiągając w końcu żółtawą biel, która przez chwyt mistrzowski oraz formuły:

ham, ham, asak, ka,

przekształcona zostaje w oślepiającą biel, którą tak sławią mistycy Wschodu.

III. Ćwiczenia końcowe.

Mają za zadanie przekształcić wspomnianą wyżej biel w przepyszną purpurę. Tablica Muhammada podaje tutaj, jako jedyną formułę, krótkie na, Stosuje się teraz chwyt zwany końcowym, ponieważ zakańcza całokształt ćwiczeń. Przeprowadza się go na lewo od pępka i przezeń przeciąga. Biel przechodzi w barwę brudno-szarą, z której poprzez żółtą wytwarza się w krótkim czasie wspaniała purpura.

Z chwilą osiągnięcia tej barwy praca jest skończona -- z nieociosanej bryły materii stał się kandydat kamieniem filozoficznym.