Karma Yonten Gyamtso


Ocean Właściwości Buddy

Bóstwo w Księdze Urantii.

Kosmogonia to całość wyobrażeń o pochodzeniu świata dla danej religii - czyli zajmuje się genezą i ewolucją świata, jak i jego twórców. Kosmogonia Księgi Urantii jest jedną z najbardziej rozbudowanych, jakie znam. Choć wyrażona jest słowami współczesnego człowieka, nie oznacza to, że jest prosta i łatwo zrozumiała - wymaga bowiem przyswojenia wielu pojęć i zmiany znaczenia innych. Spróbujmy więc zacząć od samej góry.

1:0.1 (21.1) OJCIEC Uniwersalny jest Bogiem całego stworzenia, Pierwszym Źródłem i Centrum wszystkich rzeczy i istot. Uważajcie Boga przede wszystkim za stwórcę, potem za władcę a na koniec za nieskończonego podtrzymywacza. Prawda o Ojcu Uniwersalnym zaczęła świtać dla ludzkości, kiedy prorok powiedział: „Ty Boże jesteś jedyny; nie ma nikogo prócz Ciebie. Stworzyłeś niebiosa, niebiosa niebios z ich wszystkimi zastępami; utrzymujesz ich i panujesz im. Przez Synów Bożych wszechświaty stworzone były. Stwórca okrywa się światłem jak płaszczem i rozpościera nieba jak namiot”. Dopiero idea Ojca Uniwersalnego – jednego Boga zamiast wielu bogów – pozwoliła człowiekowi śmiertelnemu zrozumieć, że Ojciec jest boskim stwórcą i nieskończonym władcą.

Ojciec Uniwersalny.

Najbardziej wyjątkową istotą spośród wszystkich istniejących jest Bóg - Ojciec UniwersalnyPierwsze Źródło i Centrum. On jako jedyny w pełni obejmuje wszystkie możliwości i atrybuty - pewnie nawet sprzeczne względem siebie. Jednak jako najbardziej charakterystyczny dla Niego atrybut Księga Urantii wymienia właśnie twórczość. Zdolność i pragnienie tworzenia przewyższa wszystko inne.

Bóg jest Bogiem Działania. Istniał bez początku, doskonały, pełny i Absolutny (choć chyba absolutyzm Go ograniczał, bo pozbył się wszystkiego co tylko mógł przekazując swe prerogatywy innym istotom). Niczego nie potrzebował. 

A jednak tworzył...

Wieczny Syn.

Choć nie sposób stwierdzić co właściwie się stało (nie sposób w tym kontekście operować pojęciami takimi jak "stworzony" czy nawet "zrodzony"), kiedy się to stało (czas jeszcze nie istniał), ani też jak to się stało, to na arenie dziejów pojawił się też Wieczny Syn i Duch.

Czasami lubię myślę, że Bóg chyba najpierw czuł samotność - nie było bowiem nikogo innego Jemu równego. Chyba z tego poczucia samotności przejawiła się Druga Osoba (Drugie Źródło i CentrumWieczny Syn) jako doskonałe wyrażenie tego pragnienia Ojca aby nie był samotny - pochodzący od Boga, Jemu podobny i równy w każdym aspekcie i atrybucie, ale jako inna, oddzielna osobowość.

Tak to opisuje Księga Urantii:

6:0.1 (73.1) WIECZNY Syn jest doskonałym i ostatecznym wyrażeniem „pierwszej”, osobistej i absolutnej idei Ojca Uniwersalnego. W związku z tym, kiedykolwiek i jakkolwiek Ojciec wyraża się osobiście i absolutnie, czyni to przez swojego Wiecznego Syna, który zawsze był, jest teraz i zawsze będzie, żywym i Boskim Słowem. I ten Wieczny Syn przebywa w centrum wszystkich rzeczy, razem z Wiecznym i Uniwersalnym Ojcem, którego osobistą obecność bezpośrednio spowija.

6:1.1 (73.5) Wieczny Syn jest pierwszym i jedynym zrodzonym Synem Boga. Jest on Bogiem-Synem, Drugą Osobą Bóstwa oraz pomocniczym stwórcą wszystkich rzeczy. Tak jak Ojciec jest Pierwszym Wielkim Źródłem i Centrum, tak Wieczny Syn jest Drugim Wielkim Źródłem i Centrum. 

Syn będąc równym Ojcu złożył mu obietnicę wiecznej współpracy, choć z racji pełnej Jego doskonałości chyba nie musiał tego robić, gdyż jego doskonała Wola nie może się różnić od doskonałej Woli Ojca.

Trzecia Osoba.

Gdy był już Ojciec i Syn pojawiło się też Trzecie Źródło i Centrum (Trzecia OsobaDuch). Sekwencja Ojciec, Syn, Duch sugeruje następstwa czasowe co oczywiście nie miało miejsca (bo nie istniał czas), ale to podobno ograniczenie naszego skończonego, materialnego umysłu aby mieć poczucie kolejności w sensie następstwa czasowego. Trzecie Źródło i Centrum, pochodząca od Ojca i Syna Istota Boska, jest im podobna i równa w każdym aspekcie i atrybucie, ale jako inna osoba.

Duch również złożył obietnicę wierności - zarówno Ojcu, jak i Synowi.

Byty Boskie.

Jeśli chcą (lub zajdzie potrzeba) Osoby Boskie działają pojedynczo lub wspólnie, a nawet wszystkie jako Jedno w Trójcy.

Niemniej jednak te trzy istoty, nawet z Trójcą, nie zamykają problemu boskich istot i oczywiście samego Bóstwa.

0:1.2 (2.2) BÓSTWO można uosabiać jako Boga, jest ono również przedosobowe i superosobowe, w zakresie niezupełnie zrozumiałym dla człowieka. Bóstwo charakteryzuje cecha jedności – aktualnej lub potencjalnej – na wszystkich nadmaterialnych poziomach rzeczywistości; a ta jednocząca cecha jest najlepiej rozumiana przez istoty stworzone jako boskość.

0:1.3 (2.3) Bóstwo działa na poziomie osobowym, przedosobowym i superosobowym. Łącznie Bóstwo działa na siedmiu następujących poziomach:

0:1.4 (2.4) 1. Statyczny – samowystarczalne i samoistne Bóstwo.

0:1.5 (2.5) 2. Potencjalny – samowolne i samo określające cel Bóstwo.

0:1.6 (2.6) 3. Asocjacyjny – uosabiające się i bosko zbratane Bóstwo.

0:1.7 (2.7) 4. Stwórczy – rozdzielające się i bosko objawione Bóstwo.

0:1.8 (2.8) 5. Ewolucyjny – rozprzestrzeniające się i utożsamiające się ze stworzonym Bóstwo.

0:1.9 (2.9) 6. Najwyższy – doświadczające i jednoczące stworzonego ze Stwórcą Bóstwo. Bóstwo działające na pierwszym poziomie utożsamiania się ze stworzonym, jako czasowo-przestrzenni najwyżsi władcy wielkiego wszechświata, co czasem określa się Najwyższością Bóstwa.

0:1.10 (2.10) 7. Ostateczny – rozprzestrzeniające się i czas oraz przestrzeń przekraczające Bóstwo. Bóstwo wszechmocne, wszechwiedzące i wszechobecne. Bóstwo działające na drugim poziomie jednoczącej ekspresji boskości, jako efektywni najwyżsi władcy i absoniczni podtrzymywacze wszechświata nadrzędnego. Porównując z działaniem Bóstw na rzecz wielkiego wszechświata, ta absoniczna funkcja we wszechświecie nadrzędnym równoznaczna jest z nadrzędną kontrolą wszechświata i z jego najwyższym podtrzymywaniem, czasami nazywana jest też Ostatecznością Bóstwa.

To i tak nie wszystko, bowiem:

0:2.10 (4.4) Określenie Bóg zawsze znamionuje osobowość. Bóstwo może, ale nie musi, odnosić się do Boskich osobowości.

0:2.11 (4.5) Słowo BÓG używane jest w tych przekazach w następujących znaczeniach:

0:2.12 (4.6) 1. Bóg-Ojciec – Stwórca, Władca i Podtrzymywacz. Ojciec Uniwersalny, Pierwsza Osoba Bóstwa.

0:2.13 (4.7) 2. Bóg-Syn – Partnerski Stwórca, Zarządzający Duchem i Duchowy Administrator. Wieczny Syn, Druga Osoba Bóstwa.

0:2.14 (4.8) 3. Bóg-Duch – Wspólny Aktywizator, Uniwersalny Integrator i Obdarzający Umysłem. Nieskończony Duch, Trzecia Osoba Bóstwa.

0:2.15 (4.9) 4. Bóg Najwyższy – Bóg czasu i przestrzeni, aktualizujący się, albo rozwijający się. Osobowe Bóstwo realizujące czasowo-przestrzenne, empiryczne dokonania, utożsamiające stworzonego ze Stwórcą we współdziałaniu. Istota Najwyższa osobiście doświadcza jedności Bóstwa, jako rozwijający się i empiryczny Bóg ewolucyjnych istot czasu i przestrzeni.

0:2.16 (4.10) 5. Bóg Siedmioraki – Osobowość Bóstwa aktualnie działająca gdzieś w czasie i przestrzeni. Osobowe Rajskie Bóstwa oraz ich stwórczy towarzysze, działający we wszechświecie centralnym oraz poza jego granicami, uosabiające moc jako Istota Najwyższa, na pierwszym poziomie istoty stworzonej, w jednoczącym objawianiu Bóstwa w czasie i przestrzeni. Poziom ten, wielki wszechświat, jest domeną czasowo-przestrzennego zstępowania rajskich osobowości, w połączeniu z podobnym, czasowo-przestrzennym wznoszeniem się istot ewolucyjnych.

0:2.17 (4.11) 6. Bóg Ostateczny – wynikający Bóg superczasu i przewyższonej przestrzeni. Drugi empiryczny poziom jednoczącego przejawiania się Bóstwa. Bóg Ostateczny implikuje pełne urzeczywistnienie zsyntetyzowanych, absoniczno-superosobowych, czas-przestrzeń przekraczających i wynikniętych-empirycznych wartości, koordynowanych na ostatecznych, stwórczych poziomach rzeczywistości Bóstwa.

0:2.18 (4.12) 7. Bóg Absolutny – empirycznie tworzący się Bóg przewyższonych wartości superosobowych i znaczeń boskości, obecnie egzystencjalny jako Bóstwo-Absolut. Jest to trzeci poziom jednoczącego przejawiania się i rozprzestrzeniania się Bóstwa. Na tym superstwórczym poziomie, Bóstwo doświadcza wyczerpania potencjału uosabiającego, napotyka pełnię boskości i wyczerpuje możliwości samoobjawiania się dla kolejnych i progresywnych poziomów innego uosobienia. Bóstwo teraz napotyka Absolut Nieuwarunkowany, wkracza doń i utożsamia się z nim.